Otel­dey­dik. Uyu­yor­duk.
An­sı­zın bir ses böl­dü uy­ku­mu.
Saa­te bak­tım, ge­ce­nin bit­mek üze­re ol­du­ğu­nu gös­te­ri­yor­du.
Ku­lak ve­rip din­le­dim.
Yan­da­ki oda­da uy­ku­su ka­çan bi­ri­nin aç­tı­ğı te­le­viz­yon­dan ge­li­yor­du.
An­la­dım ki, uy­ku­suz kom­şu bant ya­yın­dan “O”­nun ko­nuş­ma­sı­nı din­li­yor­du.
Ko­nuş­ma de­di­ğim la­fın ge­li­şi. “O­” her za­man­ki gi­bi mey­dan oku­yor­du:
“Eyyy...”
O an­da ne­den­dir bil­mem, ak­lı­ma En­gin Tur­gu­t’­un, Ge­zi­’de yi­tir­di­ği­miz Ali İs­ma­il Kork­ma­z’­ın anı­sı­na yaz­dı­ğı di­ze­ler­den ha­tır­la­ya­bil­dik­le­rim ge­li­ver­di:

*  *  *

Gü­lün ko­ku­sun­dan, zey­tin ve­ren ağaç­lar­dan,
şa­ir­ler­den, şa­man ve ya­man söz­ler­den,
Mek­tup­lar­dan, ki­tap­lar­dan, so­ru so­ran ço­cuk­lar­dan,
Ağ­la­yan an­ne­ler­den, şar­kı­la­rın ma­vi­sin­den,
Yer­yü­zün­den, gök­yü­zün­den, in­san ola­nın ne­fe­sin­den,
Fel­se­fe­den, hey­kel­ler­den, kar­deş­li­ğin iyi­li­ğin­den,
Genç­ler­den, dü­şü­nen­ler­den, el ele sev­gi­li­ler­den,
De­niz ve ar­ka­daş­la­rın­dan ve gür or­man­lar­dan,
Ay­na­dan, akıl­dan, sa­nat­tan, ha­yat­tan, ko­şan at­lar­dan...

*  *  *

İn­ce­lik­ten, mi­zah­tan, Ata­tür­k’­ten, du­ran adam­dan
Döv­dük­le­rin­den, kör et­tik­le­rin­den, ke­li­me­ler­den
Şi­ir­den, Fa­zıl Sa­y’­dan, dev­rim­ci­ler­den, is­yan­dan,
park­lar­dan, yan ya­na gez­mek­ten, ki­tap­lar­dan,
Yü­zü ve gön­lü gü­zel, Ali İs­ma­il Kork­ma­z’­dan,
Gü­ne­şin do­ğu­şun­dan ve öz­gür­lük­ten fe­na hal­de kor­kar­lar!..”

*  *  *

Uyu­mak­tan vaz­geç­tim. Kal­kıp per­de­le­ri aç­tım.
Ufuk­ta gü­nün ilk ışık­la­rı be­li­ri­yor­du.
Yan­da­ki oda­da “O­” hâ­lâ “Ey­y” di­ye ba­ğı­rıp du­ru­yor­du.
Ba­ğır­dı­ğı­na gö­re fe­na hal­de kor­ku­yor­du!..
Gü­ne­şin doğ­du­ğu yer­de Ali İs­ma­il Kork­ma­z’­ın gü­zel yü­zü, umut do­lu
ba­kış­lar­la gü­lüm­sü­yor­du!..