Bundan iki yıl önceydi; Taksim'de Gezi Parkı’na yapılması planlanan Topçu Kışlası sebebiyle bir grup genç parkta ağaç nöbeti tutmaya başladı.
O döneme şahit olan bizler Gezi’yi aradan iki yıl geçse de yirmi yıl geçse de unutmayacağız. 
Çünkü Gezi bir ruhtur 
Çünkü Ethem’di, Berkin’di, Ali İsmail’di, Abdullah Cömert’ti, Mehmet Ayvalıtaş’tı, Medeni Yıldırım’dı, Ahmet Atakan’dı… 
Çünkü POMA kullanan Çarşı ruhuydu 
Çünkü Gezi’de birlikte ne kadar güzel olabildiğimizi gördük 
Çünkü her şeye rağmen Taksim’de yaşlı, genci, sağcısı, solcusu, Beşiktaşlısı, Fenerlisi, Galatasaraylısı kol kolaydı, yürek yüreğe idi 
Çünkü “Biber gazı oley” şarkıları eşliğinde kötülüklere, haksızlıklara hep birlikte göğüs germekti 
Çünkü bunun için köprüleri yürüyerek aşmaktı, inanmaktı 
Çünkü Gezi sadece park değildi, kütüphaneydi, çocuk atölyesiydi, sevgiydi, emekti, samimiyetti 
Çünkü isyan günlerinde aşktı 
Çünkü o ruhun park forumları ve mahalle dayanışmalarıyla sürdürülmesi, hiç unutulmamasıydı 
Çünkü Gezi “Korkma la biz halkız” diye bağırdığımız günlerdi 
Çünkü gaza boğulsak da sesimizin en gür çıktığı zamanlardı 
Çünkü şiddete müzikle, kitapla, karanfille en iyi cevabı verdiğimiz o günlerdi 
Çünkü Gezi kadının gücünü, eşitliğini herkese hatırlatmasıydı 
Çünkü orantısız mizahtı, izahı olmayan şeylerin mizahı olabileceği gerçeğiydi 
Çünkü çıplak adamdı, duran adamdı, Talcid adamdı, kırmızılı kadındı… 
Çünkü “Cihangir kapılarını aç” dendiğinde herkesin kapısını herkes açması, teyzelerin camlarının önüne bıraktıklarıydı Gezi 
Çünkü bir arada olup asla boyun eğmemekti 
Çünkü Gezi “Bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine yaşamak” istememizdi 
Çünkü Gezi umuttu!
