Medyadaki yorumcular diyor ki:
“Liderler rahat çalışacağı kişileri listeye koydu!”
Siyasi partiler, liderlerin “babasının malı” mı?
“Rahat çalışma” ne demek? Partiye gelip politika yapan kişiyle liderin düşünsel ortaklığı nasıl olmaz? Parti programı ve tüzüğü sır mı?
Sanırım mesele başka:
Lider, iki dudağından çıkan her sözü milletvekillerinin tartışmadan kabulünü; iktidarına koşulsuz biat istiyor!
Bu aslında siyaset kültürümüzün aynası:
Diktatörlük altında yetişen-bulunan insanların; zihinleri, değerleri, tutumları, davranışları zamanla otoriterleşiyor!
- Emrediyor...
- Yasak ediyor...
- İtaat istiyor...
- Hakkı ve gücü tek elinde tutmak istiyor!
Bu nedenle birçok ülkede diktatörlükten demokrasiye geçiş dönemi, gerisin geriye diktatörlüğe yuvarlanmayla sonuçlanıyor!
Baksanıza:
12 Eylül darbesinin seçtiği “Danışma Meclisi” listesiyle, bugün partilerin milletvekili listelerini belirleme biçimi/tarzı/şekli arasından hiçbir fark yok!
Evet... “Danışma Meclisi” listesini belirleyen Kenan Evren’in, mevcut liderlerden ne farkı var?
Erdoğan’a “diktatör” diyen muhalif liderler, “Erdoğan yöntemiyle” milletvekili listesi yapıyor! Milletvekillerinin kendisine teslim olmasını istiyor.
- Şöyle ya da böyle- 142 yıllık demokrasi kültürümüz var. Bugün geldiğimiz yer; parti içinde diktatörlük kurmak! Peki...
Partide diktatörlük kuran lider, ülke yönetiminde demokrat mı olacak? Parti içi “kaba güç” yarına ışık tutmaz mı? Sigmund Freud buna “öfkenin yer değiştirmesi” diyor; “diktatör” diye nitelendirip karşı çıktığının aynısını yapmak!
Görünen:
- İktidarda ya da muhalefette, sağcı ya da solcu- diktatör, demokrasiyi alt etmek için hep pusuda bekliyor!
William Golding’in “Sineklerin Tanrısı” bunu anlatan en güzel romandır...
Koşulsuz bağlılık
Diktatörlükte kabul gören ideoloji ve siyaset sürekli değişim geçirir; ve buna uyum sağlayamayan mutlaka şiddetle hizaya getirilir!
Bu sebeple...
Milletvekili, parti grup toplantısı başta olmak üzere liderinin nutkunu pür dikkat kaçırmamaya çalışır. Amacı; bağlılığını ispatlamak için sürekli değişen politikaya uyum sağlamak; ezber yapmak; kendine çeki düzen vermektir!
Böylece eleştirel bakış siyaset dışına çıkarılır! Kul’luk doğar!
Hedef, tek sesliliktir.
Diktatör, kendine bağlılığı liste gücüyle sağlayarak gerçekleştirir.
Otoritesini meşrulaştırmak için buna “disiplin” der; ve politik yaratıcılığı öldüren vasatın iktidarını böyle sağlar.
Keza...
Diktatörün partisinde yarattığı diğer korku; kimin, ne zaman kurban olacağının belli olmamasıdır. Örnek sert kaçacak ama yazmalıyım...
Nobel ödüllü Harold Pinter’in -12 Eylül döneminde Türkiye’ye yaptığı ziyaretten sonra yazdığı oyunlardan- “Yeni Dünya Düzeni” bu ruh halini anlatır:
Gözleri bağlı sandalyede oturan adam, çevresinde dolaşan iki işkencecinin ne yapacaklarına dair belirsizlik içindedir.
İşkencecilerin hedefi, savunmasız adamın kendine güvenini yıkıp, onu sersemleştirerek otoritelerine/yüce liderliklerine boyun eğdirmektir.
Kimi partilerde -listeye girememe endişesi gibi- belirsizlikler/korkular hep tırmandırılır. Bunun sonucu siyaset her geçen gün yozlaşır...
Aman susun
Bir ülkede demokrasi olup olmadığı “şehir meydanı testi” ile anlaşılır.
Şöyle:
- Bir yurttaş yaşadığı şehrin meydanına çıkıp, gözaltı, tutuklama ve fiziksel şiddete uğramadan özgürce görüşlerini ifade ederse o ülkede demokrasi vardır!
Bu testi şöyle çevirebiliriz:
- Bir milletvekili medyaya konuşup, listeye konmama tehlikesini duyumsamadan liderini eleştiriyorsa o partide demokrasi vardır!
Soralım:
- Türkiye’de demokrasi var mı?
- Hangi partide demokrasi var?
Gördüğümüz bildiğimiz:
Liderler mutlak sadakat/bağlılık - riayet/boyun eğme bekliyor. Kendini “kahraman” sanıp çok sevilmek- beğenilmek istiyor!
Diktatörlük bulaşıcı... Kişisel bir davranış tarzı görülmekle birlikte aslında politik düzen.
Karşımızda kişi yok, sistem var!
Diktatörlüğe muhalif olanların yaptığı en önemli hata, diktatör devrildiği zaman hedeflerine ulaşmış olacaklarını düşünmeleridir. Oysa durum bunun tam tersidir:
Bir diktatörün devrilmesi yeni diktatörün doğmasına neden olabilir. İran Şahı’nın gidip Humeyni’nin gelmesi gibi...
Bu nedenle...
Eğer toplumu sürekli demokrasi yönüne itelemezseniz, o ülkenin eninde sonunda diktatörlük bataklığına yuvarlandığına şahitlik edersiniz. Türkiye’de liberallerin AKP’ye; ve AKP’nin FETÖ’ye verdiği destek bunun somut sonucudur.
Liberaller, AKP ve AKP, FETÖ konusunda kendi yalanlarına inandı. “Demokrasi” diye diye hukuk dışılıklara göz yumarak ülkeyi diktatörlüğe savurdu.
Bu hâlâ görünmüyor; her seçim öncesinde olduğu gibi şimdi de deniyor ki:
“Aman milletvekili listelerine filan söz etmeyin; yeter ki diktatörden kurtulalım!”
Tamam susalım! Eleştiriye tahammülsüzlüğün diktatörlük doğurduğunu unutup gidelim.
Türk’ün Türk’e propagandasına devam edelim.
Ne diyor yandaş:
Ver mehteri!
