“Yunanistan bize her türlü kazığı atıyor, Türkiye’den kaçan FETÖ’cüleri koruyor, kolluyor, onlara iltica hakkı veriyor. Peki, biz Yunanistan’a kaçıp oraya iltica edecek olan Suriyelileri, Afganları neden yakalamak için gece gündüz uğraşıyoruz? Yunanlar rahat etsin ve bize kazık atmaya devam etsinler diye mi? Bırakalım gitsinler, Yunan’ın başına belâ olsunlar!”
Daha ben cevap vermeden o devam etti:
“Yalnız mülteciler meselesi de değil. Adamlar Ege’deki 18 adamızı göz göre göre işgal etmediler mi? Asker ve silahla donatmadılar mı?”
“Donattılar!”
“Bu düşmanca bir davranış değil mi?”
“Evet, en azından dostça değil!”
“O halde Yunanlar bize hançer saplarken, biz onlara neden çiçek atıyoruz? Dünyanın enayisi biz miyiz? Tüm bu olanlar gururumu rencide ediyor, onurumu zedeliyor. Amerika bize kalleşçe saldırıyor, Yunanistan sinsi sinsi altımızı oyuyor, biz ise sadece ‘Ey Amerika, ey Avrupa’ filan diyoruz...”
Sözü uzatmamak için “Ee, ne yapalım?” dedim “Bizim dış politikamız böyle. Yağmasan da gürle! Mesele bundan ibaret!”
