Erdoğan diyor ki:
“Çarşı pazarda, marketlerde fiyatlar, üreticiden alındıktan sonra aracılar vasıtasıyla tırmandırılıyor. Fiyatlar birbirini tutmuyor. Burada belediyelerimize büyük görevler düşüyor. Bu tür fiyat artıranları hesaba çekmeniz lazım...”
Yıllar sonra aynı noktaya geliyoruz:
Osmanlı pazara müdahale ediyor fiyatları belirliyordu!
Cumhuriyet pazara müdahale ediyor fiyatları belirliyordu!
1980’lerde “pazara dokunulamaz” diyen piyasa fetişisti neo-liberalizm, -Turgut Özal eliyle- bin yıllık iktisadi anlayışımızı yıktı. Üretici-tüketici korunaksız kaldı. Bu sebeple...
Seçmen 1989’da yerel yönetimlerde SHP’yi iktidara taşıdı. Fakat. Özal’ın yolundan yürüyerek neoliberalist belediyecilik anlayışı uygulayan SHP, özelleştirmeler yaparak halka ucuz yiyecek götüren kuruluşları tasfiye etti. Tanzim Satış Mağazası-Tansaş bunlardan sadece biriydi...
Keza. Neoliberalizm ahlaki yıkım da getirdi: Halkın dürüst-fedakar tanıdığı “eski solcular”, tüketim hırsına kapılıp belediye işlerinden avanta almaya başladı. Maalesef çoğu hırsızlık yaptı ya da yapılmasına göz yumdu! Sonuçta, bir önceki seçimi SHP’ye kazandıran varoşlar-yoksullar bu kez RP’yi iktidara taşıdı.
İşte aynı yıllarda...
Tarih 27 Şubat 1989.
Yer: Venezuela.
Dünyada neoliberalizm rüzgarı estiriliyordu.
El Gran Viraje (Büyük Dönüş) adı verilen neoliberal IMF politikaları sonucu yoksullaşan on binlerce kişi ayaklandı. Caracazo ayaklanmasında iki bini aşkın insan hayatını kaybetti.
ABD Başkanı Bush-IMF ülkeye 4.5 milyar dolarlık sıcak para gönderse de iktidar değişimine engel olamadı. Chavez iktidara geldi...
O dönem haber olmadı
Solcu... Sosyal Demokrat... Sosyalist...
Kafanızı benzeri kavramlar karıştırmasın; asıl belirleyici olan lider ya da partinin hangi siyasi-ekonomik çizgiyi uyguladığıdır. Örnek vereyim:
İspanyol sosyalist Javier Solana fizikçi idi; -tıpkı Enver Ören gibi- NATO bursuyla Napoli’ye gitti.
- 1980’lerde sosyalist hükümette Dışişleri gibi bazı bakanlıklar yaptı.
- NATO ve AB Genel Sekreterliği görevlerinde bulundu.
- Sosyalist görünümlü neoliberal siyasetçiydi!
Venezuela’ya dönersek:
Yıl, 1983. Yapılan 4 Aralık seçimlerinde Venezuela halkı solcu akademisyen Jaime Ramón Lusinchi’yi iktidara taşıdı. Lusinchi, (ve ardından Sosyalist Enternasyonal Başkan Yardımcısı Carlos Andres Perez) tamamen neoliberal ekonomik program uyguladı! Ve:
Nüfusun yüzde 85’i aşırı yoksulluk içinde yaşamaya başladı; işsizlik, kayıt dışı ekonomi ve şiddet çığ gibi arttı! Zenginler güvenli sitelerde yaşıyordu...
Ülkeyi kutuplaştıran Demokratik Hareket Partisi güya solcuydu!
O dönem bunlar hiç haber olmadı...
Chavez-Maduro’ya muhalefeti yapan partilerin başında işte bu “liboş solcular” geldi/geliyor! Keza. Bugün muhalif hareketin lideri “ABD yetiştirmesi” Juan Guaido bunlardan biri!
Mesele, hangi toplumsal kesimler için hangi siyasi-ekonomik politikaları/icraatları izlediğinizle ilgilidir. Küresel sermaye ve medyası, bu politik tavır sebebiyle sizin “demokrat” ya da “diktatör” olduğunuza karar veriyor!
ABD ambargosu
Solcu Chavez ve Maduro...
“Misyon” adı verilen sosyal yardım politikalarıyla gecekondu mahallerinde yaşayan yoksullara eğitim, sağlık ve konut gibi yardımlar götürdü.
Özelleştirmeler değil, aksine -petrol şirketi gibi-kamulaştırmalar yaptı.
Kooperatifler kurarak yeni toplumsal üretim ilişkisi inşa etti.
Korkunç gelir dağılımı adaletsizliğini gidermeye çalıştı.
Chavez’in iktidara geldiği 1999’da en zengin yüzde 20’lik kesim, toplam gelirin yüzde 60’ını elinde tutarken, bugüne gelindiğinde bu oran yüzde 40’a kadar düştü!
Venezuela’nın avucundan kaymakta olduğunu gören ülke zenginleri ve ABD devreye girdi: Küresel medya “diktatör Chavez” haberlerini dünyaya servis etti.
Bakınız Venezuela...
1960’da günde 3 milyon varil petrol çıkarıyordu.
2018’de günde 2 milyon varil petrol çıkardı.
300 milyar varille dünyanın en büyük petrol rezervine sahip ülkesi, neden dünden daha az petrol çıkarıyor?
Çünkü: ABD’nin zorla uyguladığı ambargo var!
Suudi Arabistan ise bugün günde 10 milyon varil üretiyor. 1960’da S. Arabistan, sadece 1.5 milyon varil petrol çıkarıyordu!
Venezuela’da yaşanan enerji savaşıdır!
Bu ülkenin petrol üretimi ve ihracatında en büyük pay sahibi ABD idi; petrolünün yaklaşık yüzde 80’ini ABD’ye satıyorlardı. Chavez-Maduro bağımlılığı kırmak için; Çin, Rusya, Hindistan, İran ve Türkiye ile stratejik ittifaklar kurup pazarını genişleterek, ABD’nin petrol ihracatındaki payını yüzde 40’lara kadar düşürmeyi başardı.
Bugün ülkede yaşanan ekonomik sıkıntının esas kaynağı -1970’lerde Şili’de Sosyalist Allende’ye yaptıkları gibi- bir Amerikan oyunudur!
Hala kimi solcular...
Yok Saddam... Yok Kaddafi... Yok Esat... Yok Ruhani... Yok Maduro... Üzerinden “demokrasi”- “ekonomi” yazıları kaleme aldı/alıyor!
- Küreselleşmenin en yüksek aşaması- emperyalizmin ana hedefi, ulusal ekonomilerdir.
Bazıları Atatürk’ü hala kavrayamamış! Yazık.
