Karaağaç Tren İstasyonu ve ilginç öyküsü

İstanbul'daki Sirkeci Garı örnek alınarak yapılmış gar binalarından biri olan yapı, Şark Demiryolları Şirketi adına mimar Kemaleddin tarafından neoklasik üslupta inşa edildi. Üç katlı, dikdörtgen planlı ve 80 m uzunluğundaki istasyon, İstanbul'u Avrupa'ya bağlayan demiryolunun en önemli istasyonlarından birisi olarak tasarlandı. İstasyonun inşaatı 1914 yılında genel olarak bitirildi, ancak o yıl başlayan I. Dünya Savaşı nedeniyle demiryolu güzergâhı değiştiği için hizmete giremedi ve savaş sonunda Osmanlı Devleti sınırları dışında kaldı. Karaağaç Tren İstasyonu, 24 Temmuz 1923 tarihinde imzalanan Lozan Antlaşması'nda Karaağaç, Bosnaköy ile birlikte Yunanistan'ın Batı Anadolu'da yaptığı tahribata karşılık, savaş tazminatı olarak Türkiye'ye verildi. Böylece yeniden Türk sınırlarına giren Karaağaç İstasyonu, 14 Eylül 1923 günü Yunanlardan teslim alındı ve 1930'da işletmeye açıldı. Ne var ki Rumeli demiryollarının büyük bölümü ülke sınırlarının dışında kaldığından, trenler İstanbul'dan Edirne'ye ulaşmak için Yunanistan'a girmek zorunda kalıyordu ve bu yüzden yeni bir demiryolu hattı inşası başlatıldı. Ağustos 1971'de, Pehlivanköy-Edirne arasındaki yeni demiryolu hattının açılması ve kent içinde yeni gar binasının hizmete girmesinden sonra Karaağaç istasyon binasının önündeki raylar söküldü. Türk-Yunan sınırının çok yakınında bulunan bina 1974 yılı Kıbrıs olayları sırasında bir ileri karakol görevi yaptı. İstasyon, 1977 yılında yeni kurulan ve bugünkü Trakya Üniversitesi’nin temelini oluşturan Edirne Mühendislik ve Mimarlık Akademisi’ne verildi. Trakya Üniversitesi tarafından orijinaline uygun olarak restore edilen bina, 1998’den bu yana üniversiteye Rektörlük Binası olarak hizmet veriyor. Aynı yıl istasyonun bahçesine Lozan Anlaşması’nı temsil eden Lozan Anıtı yapılmış, ek istasyon binalarından birisi ise Lozan Müzesi olarak hizmete açılmış. Bina 2017'den beri Güzel Sanatlar Fakültesi olarak kullanılıyor.