O, “Kısmet” adlı küçük teknesiyle okyanusları aşıp dünya turu yapan ilk Türk’tü.
Sadun Boro benim de dostumdu.
2 Haziran Salı günü Bodrum’da, Bedri Koraman’ı toprağa verirken, Can Pulak “Sadun ağabeyin de durumu iyi değil. Günleri sayılı” demişti.
Haklı çıktı. Sadece üç gün sonra 5 Haziran Cuma günü Sadun Boro’nun ölüm haberi geldi. İki yıldır mesane kanseriyle mücadele ediyordu.
* * *
Rahmetli Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın başdanışmanı olan Can Pulak, Sadun Boro için “Manevi babam” derdi.
Boro, Türk basınının en büyüklerinden olan Necati Zincirkıran’ın çok yakın arkadaşıydı. Gazeteciliği kadar denizciliği de mükemmel olan Necati Bey vasıtasıyla Sadun Boro ile tanışmıştım.
* * *
Ben uzun yıllardır yaz aylarında Bodrum’da yaşarım. Sadun Boro da genellikle Bodrum’da bulunurdu. Ona sık sık rastlardım. Karşılıklı sohbet ederdik. Türkiye’nin bugünkü haline üzülür “Bizim güzel yurdumuz buna lâyık değil” derdi. Büyük bir vatanseverdi.
Sadun Boro’yu kaybettiğimiz gün “manevi oğlu” Can Pulak’la konuştum. Onun vasiyetini anlattı:
“Öldüğüm zaman beni Gökova’daki İngiliz Limanı’nda, teknemin bağlı olduğu Çam ağacının dibine gömün’ derdi. Şimdi bunun için uğraşıyoruz. Böyle bir gömü için Bakanlar Kurulu kararı gerekiyor. Gazeteci dostumuz Fatih Çekirge bununla yakından ilgileniyor. Umarım kısa bir zamanda bu karar çıkar ve dünyanın en önemli denizcisinin son arzusu yerine gelir.”
* * *
Sadun Boro’nun hayata bakışı çok olumluydu. Pozitif yapısı nedeniyle çevresine neşe saçar, esprileriyle dostlarını güldürürdü.
Onun teknesiyle yedi denizleri aşıp 1968 yılında bitirdiği dünya turu 3 yıla yakın
sürmüştü (34.5 ay).
Büyük usta, mükemmel bir kaptandı. Üç yabancı dili konuşurdu. En büyük arzusu Gökova Körfezi’nde ölmekti ve bu gerçek oldu.
Dostları şimdi “Denizler babasız kaldı” diyor.
* * *
Sadun Boro’nun cenazesi yarın ikindi namazından sonra, çok sevdiği Marmaris’in Karacasöğüt Köyü’nde toprağa verilecek.
Bakanlar Kurulu onun vasiyetini dikkate alır, arzu ettiği yere gömülmesi için karar çıkarırsa, naaşı daha sonra İngiliz Limanı’nda teknesinin bağlı olduğu çam ağacının dibine nakledilecek.
Cennet mekânın olsun büyük usta.
Eda’nın mezuniyeti
Hayatta sadece acı yok. Güzel şeyler de oluyor.
Daha dün gibi hatırlıyorum...
Çok güzel, çok sevimli, ceylan gözlü, cin bakışlı bir bebekti...
Yılların hızla akıp gittiğini fark etmedim bile...
Ben onu hep küçük bir kız çocuğu olarak görüyordum.
Bodrum’daydım. Telefon çaldı. Torunum Eda:
“Dede, 4 Haziran Cuma günü diploma törenim var, anneannemle birlikte gelebilir misiniz?” dedi.
Eda, İstanbul Ayazağa Işık Lisesi öğrencisiydi. 18 yaşına gelmişti ve mezun oluyordu.
Eşim Emel ve ben seçim için zaten İstanbul’a dönecektik. Eda’nın diploma töreni için iki gün önce geldik.
* * *
Işık Lisesi’nin töreni bir harikaydı. Her yan Atatürk portreleriyle doluydu. Ülkemizde sayıları azalan Atatürkçü okullardan biriydi bu lise...
Torunum Eda Hangül ve onun en yakın sınıf arkadaşları İlayda Esmer ile Ceren Erbarlas başarılı bir şekilde mezun olup diplomalarını aldılar.
Töreni ailece izledik. Benim çok hoşuma giden bir olay da, Işık Lisesi’nde okul birincisi, okul ikincisi ve okul üçüncüsünün hep kız öğrenciler olmasıydı.
Aydın gençler yetiştiren Atatürkçü Işık Lisesi ile gurur duydum.
Tebessüm
İskeletin serüveni!
Ortopedist doktor, muayenehanesini taşırken, hastalara gösterip bilgi vermek için orada bulundurduğu iskeleti yeni muayenehaneye götürmesini bir arkadaşından rica etmiş.
Arkadaşı arabasıyla gelmiş ve iskelet yolda dağılmasın diye özenle ön koltuğa oturtulmuş.
Yola çıkan adam ilk durduğu kırmızı ışıkta, yandaki arabanın şoförünün hayret dolu bakışlarını görünce izahat vermek gereğini hissetmiş ve biraz utangaç şekilde:
“Hey dostum. Şaşılacak bir şey yok. Bunu doktorun muayenehanesine götürüyorum.” demiş.
Yan otomobildeki şoför “Vah vah” der gibi acıyarak baktıktan sonra:
“Bunu söylediğim için üzgünüm beyefendi” demiş “İnanın ki çok geç kalmışsınız!”
Günün Sözü
Akıllı olmak yetmez. Daha önemlisi, o aklı yerinde kullanmaktır!
