“Ber­ber ay­na­sın­da bir­den ken­di­mi gör­dü­m” di­ye baş­lar bü­yük ya­zar Ok­tay Ak­ba­l’­ın “Ber­ber Ay­na­sı­” ad­lı ün­lü öy­kü­sü...
Ba­ka­lım bu ber­ber ay­na­sın­da ki­mi gö­re­ce­ğiz?

*  *  *

1950’le­rin so­nu...
Ba­bam köy­de­ki il­ko­ku­lu bi­ti­rin­ce oku­mak için An­ka­ra­’da­ki de­de­si­nin ya­nı­na ge­li­yor. De­de­min Ye­ni­ma­hal­le Gü­ze­lev­le­r’­de bir ci­ğer­ci dük­ka­nı var o za­man­lar. Ba­bam hem oku­yor, hem de okul­dan çı­kın­ca ora­da ça­lı­şı­yor. Eti en gü­zel şe­kil­de iş­le­me­yi, ter­bi­ye et­me­yi ora­da öğ­re­ni­yor. Bir de ar­ka­da­şı var okul­dan; Ab­dul­lah... İte ka­ka be­ra­ber bi­ti­ri­yor­lar or­ta­oku­lu.
Or­ta­okul­dan son­ra Ab­dul­lah bir ber­be­rin ya­nın­da çı­rak ola­rak ça­lış­ma­ya baş­lı­yor. Bu ara­da bü­yük de­de­min ci­ğer­ci­si­nin üst ka­tı­na, ba­ba­mın ya­şı­tı bir ço­cuk ve an­ne­si ta­şı­nı­yor. Ha­şa­rı, ya­ra­maz, ko­mik bir ço­cuk... Adı; Le­vent...
Le­ven­t’­le ba­bam li­se­ye be­ra­ber gi­di­yor, ama pek oku­mu­yor­lar! Atıl­dık­la­rı için sü­rek­li okul de­ğiş­ti­ri­yor­lar. Hay­laz­lık­la­rı ve okul asıp sü­rek­li si­ne­ma­ya git­me­ler... Bu ne­den­le hiç­bir okul al­mak is­te­mi­yor on­la­rı!..

*  *  *

Her fır­sat­ta ba­bam ci­ğer­ci­den ne­va­le ge­ti­ri­yor, Ab­dul­lah ber­ber­den ka­çı­yor ve Le­ven­t’­in evin­de man­gal ya­pı­yor­lar. Ade­ta üç kar­deş gi­bi ya­şı­yor­lar. Ye­dik­le­ri iç­tik­le­ri ay­rı git­mi­yor. Bir­bir­le­ri­ne de “Nu­ri­” di­yor­lar, Nu­ri aşa­ğı Nu­ri yu­ka­rı!..
Son­ra Le­vent İs­tan­bu­l’­a ta­şı­nı­yor. De­dem ve ba­ba­an­nem de ta­yin ne­de­niy­le An­ka­ra­’ya ge­li­yor. Şim­di­ki ka­çak sa­ra­yın ol­du­ğu yer­de bu­lu­nan Or­man Ba­kan­lı­ğı loj­man­la­rı­na yer­le­şi­yor­lar...

*  *  *

Ba­bam hem ça­lı­şıp hem oku­ya­rak üni­ver­si­te­yi bi­ti­ri­yor. Ab­dul­lah da ön­ce kal­fa son­ra us­ta olu­yor.
Ba­bam, iş­te o yıl­lar­dan baş­la­ya­rak uzun sü­re Ab­dul­lah Am­ca­’nın Ra­gıp Tü­zün Cad­de­si­’n­de­ki kü­çük ber­ber dük­ka­nı­na git­ti. Dok­san­lı yıl­la­rın so­nu­na doğ­ru kriz­ler üst üs­te ge­lin­ce, ki­ra­sı­nı çı­ka­ra­ma­yan ber­ber dük­ka­nı ka­pan­dı. O gün­den son­ra; gü­zel ha­va­lar­da ba­bam Ab­dul­lah Am­ca­’nın Kar­şı­ya­ka­’da­ki ge­ce­kon­du­su­na gi­der, bah­çe­sin­de tı­raş olur, ha­va kö­tüy­se Ab­dul­lah Am­ca ta­kım­la­rı­nı alıp bi­ze ge­lir ve ba­ba­mı ev­de tı­raş eder­di.

*  *  *

2009 yı­lın­da ön­ce İs­tan­bu­l’­dan Le­ven­t’­ten bir has­ta­lık ha­be­ri gel­di, ar­dın­dan ba­bam - bel­ki de ci­ğer­ci dük­ka­nı­nın o en gü­zel et­le­riy­le te­tik­len­miş “gu­t”­un so­nu­cu ola­rak- böb­rek yet­mez­li­ği­ne ya­ka­lan­dı. Ay­lar­ca has­ta­ne­de yat­tı. Ber­ber Apo, kü­çü­cük dük­ka­nın­da hep si­ga­ra du­man­la­rı al­tın­da ça­lış­tı­ğın­dan, bu­nun do­ğal so­nu­cu ola­rak, “ve­re­m”­den sa­na­tor­yu­ma yat­tı.
Son­ra bir gün Ab­dul­lah Am­ca­’nın ve­fat ha­be­ri gel­di. Ben yurt dı­şın­da gö­rev­dey­dim o za­man. Has­ta­ne­de­ki ba­bam ce­na­ze­ye bi­le gi­de­me­di. Ar­dın­dan ba­bam by-pass ge­çi­rin­ce has­ta­ne­ye ge­len ilk ki­şi Le­vent ol­du. “Yav Nu­ri ne ol­du lan sa­na­” de­yin­ce, ba­ba­ma ina­nıl­maz bir mo­ral ol­du.
Ba­ba­mın has­ta­lı­ğı or­ta­ya çık­ma­dan ev­li­lik ka­ra­rı al­mış­tık. Er­te­le­ye­lim de­miş­tik ama ba­bam ra­zı ol­ma­mış­tı. Bu­nu du­yun­ca kız is­te­me işi­ni “Le­vo­” üst­len­di. Son­ra ni­kah­ta da şa­hi­dim ol­du...

*  *  *

Ni­kah­tan bir yıl ka­dar son­ra kalp-böb­rek ve ak­ci­ğer yet­mez­li­ği iler­le­yen ba­bam, gün­de 30-40 ilaç, haf­ta­da üç gün di­ya­liz ve bir sü­re son­ra da so­lu­num ko­lay­laş­tı­rı­cı ma­ki­ne­ler ile ya­şa­dı. Ber­ber Apo öl­dük­ten son­ra, pek sa­çı çık­ma­dı ba­ba­mın! Az çok çı­ka­nı da an­nem­le kız kar­de­şim ke­ser­di o uyur­ken!..

*  *  *

2013 yı­lın­da kay­bet­tik ba­ba­mı. Le­vent has­ta ol­du­ğu için ge­le­me­di ce­na­ze­ye, ara­dı an­ne­mi, ko­nu­şup he­lal­leş­ti­ler. Za­ten çok geç­me­di, Le­vent de ay­rıl­dı ara­mız­dan, onu siz de duy­du­nuz.
Çün­kü bi­zim “Le­vo­”, Le­vent Kır­ca­’y­dı!..

*  *  *

Bu bü­yük sa­nat­çı ya­şı­yor ol­say­dı dün Anıt­ka­bi­r’­e doğ­ru olu­şan sev­gi se­li­nin en önün­de yer alır­dı. (U.D)

UĞUR DÜN­DA­R’­IN NO­TU: Sa­it Fa­ik ya da John Ste­in­be­cek öy­kü­sü ta­dın­da­ki bu ya­zı­yı oku­yun­ca, Le­vent Kır­ca­’nın ya­kın­la­rı­nı ara­dım. Sağ­lı­ğın­da adı ge­çen­ler­le il­gi­li anı­la­rı ken­di­sin­den de din­le­dik­le­ri­ni söy­le­di­ler. Ek­şi Söz­lü­k’­ten “re­al­san­to­“ im­za­sıy­la pay­la­şı­lan bu gü­ze­lim öy­kü­nün unu­tul­mak ye­ri­ne, bir­çok ki­şi ta­ra­fın­dan okun­ma­sı için kö­şe­me alın­tı­la­dım. Bu ve­si­ley­le “re­al­san­to­”yu kut­lu­yor, sev­gi­li dos­tum “Le­vo­”yu bü­yük öz­lem ve rah­met­le anı­yo­rum.