Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun'un hayatını yitirmesi sevenlerini yasa boğdu. Ünlü tarih profesörü birçok eser vermiş, aynı zamanda gazetecilik de yapmıştı.

Haluk Dursun, genç bir gazeteciyken Süleyman Demirel ile yaşadığı anısını şöyle dile getirmişti: "O yıllarda okulu yeni bitirmiş, genç ve yeni bir gazeteciyim. Haluk sen gelme, heyecanlı, dobra dobra bir adamsın, rahat durmaz soru sorarsın, beyefendi yorgun, havayı gerersin, zor durumda kalırız. Söz verdim zor ikna ettim, beni de Tuzla’da ki evine götürdüler. Nüktedanlığı ile sayın Demirel hepimize hoş bir ev sahipliği yapıyordu. Konuşmasının bir yerinde 'Barajlar, yollar, fabrikalar, köprüler yaptık, Boğaziçi köprüsü yaptık dediğinde, Sayın başbakan köprüler yaptınız ama üzerinden geçecek bir gençlik yetiştiremediniz dediğimde herkes buz kesti, müthiş bir sessizlik oldu. Yine havayı Sayın Demirel dağıttı; haklısın delikanlı bir gençlik yetiştiremedik, en büyük noksanlığımız buydu, diyerek belki de ihtilala hayıfını dile getirmişti. Bu sözlerinden sonra arkadaşlar rahatladı ama bir daha beni bu tür toplantılara götürmediler."

MAKAM ODASINDAKİ KUMRULAR

Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun,  Topkapı Sarayı'nda müdürlük yaptığı dönemdeki anısını şöyle anlatıyor:

"Aslında bu olayı emekli olup, köşeme çekildikten sonra yazmayı düşünüyordum. Çünkü biliyordum ki, ben yine çenemi( kalemimi) tutamayarak zülfü yare dokunacağım... Ama , o dönemde yaşananları anlattığım bir dostum çok ısrar etti, bunu mutlaka yazman lazım dedi.  Ben de hikâyenin içinde hem bürokratik bir zihniyet hem de gerçek bir aşk hikâyesi bulunduğu için saray tarihine bir kayıt düşürmeye karar verdim... Kimse ısrar etmesin isim vermeyeceğim."

"Topkapı Sarayı'nda müdürlük yaptığım dönemde, makam odamda otururken bir kumrunun açık pencereden girerek avizenin etrafında uçtuğunu gördüm. Hiç kımıldamadan seyretmeye başladım. Kumru sanki tavaf eder gibi odanın her tarafında dolaştı, avizenin üzerine kondu, bir süre oturdu. Sonra geldiği gibi uçup gitti. Biraz sonra yanında başka bir kumru ile tekrar geldi."

"Bu sefer sanki bir ev( saray) sahibi edasıyla onu gezdirdi. Yeni geleni elinden, (kanadından) tutar gibi aldı ve avizenin içine oturttu. Bir süre koklaştılar....Sonra uçup gittiler. Ertesi gün ikisi birlikte ağızlarında dal parçacıkları ile geri geldi ve avizenin içine bir yuva kurmaya başladılar.
Yuva bir kaç gün içinde kuruldu."

"Ben olup biteni hiç ses çıkarmadan izliyordum. Dişi kuş yumurtlama hazırlığı yapıyordu. Galiba onlar da beni izliyordu ki, hiç tedirgin olmuş gibi görünmüyorlardı. Buna karşılık dışarıdan odaya başka birisi girince , hemen ürküp pencereden kaçıyorlardı. Baktım olmayacak, makam odamı onlara bırakıp hemen karşıda bulunan küçük bir odaya geçtim. Bir gün televizyon çekimi için Topkapı Sarayı'na gelen gazeteci dostum rahmetli Savaş Ay, hocam niye bu küçücük odada oturuyorsun, diye sordu."

"Ben hâlden anlarım, bir kumru arkadaşım sevgilisine, ben seni saraylarda yaşatacağım, diye söz vermiş, insan yuva kurana yardımcı olmaz mı dedim. Hocam ne olur göster dedi ve kapıdan odadaki yuvanın resmini çekti. Ertesi gün beni Ankara'dan arayan arayana...Derhal oda açılsın, yuva dağıtılsın, saray bakımsızlıktan perişan olmuş görüntüsü verilmesin, dediler. Meğer Savaş Ay haber yapmış bizim kumru hikâyesini..."

"Hemen aradım, üstad sen ne yaptın, dedim. Hocam bu kadar güzel malzeme, ( haber) buldum yazılmaz mı Allah aşkına, dedi. Gazetede sabah toplantısında anlattım, herkes ayağa kalktı ve seni alkışladı, diye ilave etti. Sadece gazete değil, Ankara da ayağa kalktı sayende, diye cevap verdim. Ne yapacaktım? Çifte kumrulara kol kanat gerip onların saadetlerini mi korumaya çalışacaktım, yoksa odayı kullanmaya açarak bir yuvanın dağıtılmasına mı neden olacaktım. "

"MUHAKKAK Kİ BİZ DE BİR GÜN BU MAKAMDAN UÇUP GİDECEĞİZ"

"Bir şekilde ya ben makamı, ya da onlar makam odamdaki yuvalarını kaybedeceklerdi. Akşama kadar Bakanlıktan beni aramayan kalmadı...
En azından yumurtadan yavru kuşlar çıksın, uçup gidene kadar bekleyelim diye düşündüm. Ben yuvayı almam, siz beni görevden alın isterseniz dedim. Ertesi gün yuvaya bakmaya gittim ki ne göreyim yuva duruyordu, ama kumrular yoktu. Yuva olmasa birisi kuşları ürküttü, kovaladı diyecektim...
Halbuki yuva yerli yerinde duruyordu. Kumrular sanki durumu hissetmiş ve sessizce çekip gitmişlerdi."

"Bir daha da hiç gelmediler... Ben daha sonra Topkapı Sarayı'ndan Müsteşar ve Bakan Yardımcısı olarak Ankara' ya gittim. Kuşların yuvası dağıtılsın, makama sahip çıkılsın diyenlerin ise hiç birisi Bakanlıkta makamında kalamamıştı. Muhakkak ki, biz de bir gün bu makamdan uçup gideceğiz...Kuşlar ise hep uçmaya ve yuva kurmaya devam edecek.."