Oyunu izleyenler arasında İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Ekrem İmamoğlu ile Kadıköy Belediye Başkanı Şerdil Dara Odabaşı da vardı.
★★★
Ekrem Başkan’ın salona geldiğinin anons edilmesiyle başlayan gök gürültüsünü andıran tezahürat ve alkışlar dakikalarca sürdü.
Kendisi daha önce de bu salona gelmişti. Ama bu kez ilgi bambaşkaydı.
Belli ki aldığı hapis cezası ve siyaset yasağı, toplumsal vicdanı yaralamış ve yaşadığı mağduriyet, ona olan sevgiyi katlamıştı.
Anonsun ardından her yaştan basketbol severler, kucaktaki çocuklarıyla orada olan aileler, ama özellikle de gençler, maçı izlemeyi bırakıp, uzun kuyruklar oluşturdular.
Yaklaşık iki saat süren karşılaşma boyunca ve hiç eksilmeyen bir katılımla, cep telefonlarını kendisine uzatıp, öz çekim (selfie) yapmasını rica ettiler.
O da hiçbirini kırmadı ve tümüyle tek tek fotoğraf çektirdi.
★★★
Fotoğrafla yetinmeyip, hazır bulmuşken içini dökmek isteyenler de oluyordu.
Bu seçimlerde ilk kez oy kullanacak yaştaki gençler
arasında “Ekrem abi, fırsatını bulursam, yurt dışına gideceğim, bu fotoğraf hatıra olsun” diyenlerin çokluğu dikkati çekiyor, bazıları aldığı hapis cezası ile siyaset yasağını protesto ediyor, kimiyse “Bu hukuksuzlukların sona ermesine az kaldı!..” diyordu. “Cumhurbaşkanı ol, kurtar bizi Ekrem abi!..” diyenlerin sayısı da az değildi.
★★★
İmamoğlu da soruları cevapsız bırakmıyor, asıl büyük mücadelenin şimdi başladığını söyleyerek zaferi demokrasinin ve liyakatin kazanacağını, haksızlık hukuksuzlukların geride kalacağını belirtiyordu. Böylece gençlere hem umut aşılıyor, hem de bu cennet vatanda kalıp, ülkelerine hizmet etmelerini öğütlüyordu.
“Karamsar mısınız?” sorusuna ise hiç düşünmeden “Ne karamsarlığı? Hayatımın en iyimser dönemini yaşıyorum. Çünkü önümüzü kesmeye çalışanların bu demokratik uyanıştan çok korktuklarını, son çare olarak da cezalara sarıldıklarını görüyorum. Bu davranışları aslında tükenişin itirafıdır. O nedenle gelecekten her zamandan daha fazla umutluyum” diyordu.
★★★
Maç Fenerbahçe Beko’nun yenilgisiyle bitiyor ama onunla fotoğraf çektirip içlerini dökme fırsatını bulanlar, evlerine umutla dönüyorlardı.
