Dün size deprem felâketinin merkezi olan Kahramanmaraş’ta yaşadıklarımızı anlattım.

Dönüşte hayatımda ilk kez, sıcak bir yuvaya, tuvaleti olan, banyo yapılabilen bir eve sahip olmanın ezikliğini yaşadım.

Hatta utandım.

Günlerdir uyuyamıyorum...

Uyumak için yastığa başımı koyduğumda gözümün önüne, deprem anından beri enkaz başlarında, yakınlarının kum ve tel yığınlarının altından sağ olarak çıkarılmasını bekleyenler geliyor.

Dondurucu soğuğa dayanabilmek için yaktıkları ateşler, yüreğimi dağlıyor.

Bir gecede toz pembe dünyaları kararan, anasız, babasız, yapayalnız kalan  çocukları, sevdiklerinin cenazelerinin üzerine kapanıp “Allah’ım beni de al!” diye yakaranları görüyor, dayanamıyorum...

Peşpeşe cenaze arabaları geçiyor, tam dalmak üzereyken,  ambulansların ürperten sirenleri yankılanıyor.

İnsan rahat bir yatakta olmaktan utanır mı?

Utanırmış.

Bu yaşımda onu da öğrendim!..

Sonra doğrulup, değerli okurum Türkân Şanverdi Avcı’nın, sanki yaşadığım ruh halini dinleyip de yazmış hissine kapıldığım şu satırlarını belki de 100. kez okuyorum:

★★★

“Ben çocukken bizim evimizde, babanemin ananemin evinde yüklük vardı.

Ağır yorganlar, battaniyeler, kışlıklar orada saklanırdı.

Adı üstünde “ağırdı” yükü...

Günlerdir, belki de çok uzun zamandır kafamda sürekli bu kelime dolanıyor nedense.

Nedir acaba bu ülkenin “yüklük” kapasitesi?

Ne kadar daha ezilebiliriz altında?

Ne kadar daha utanabiliriz sağ ve sağlıklı olduğumuz için?

Uyuyacak sıcak bir yatağımız, başımızı sokacak bir evimiz var diye...

Ne kadar suçluluk duyabiliriz gülümseyebilmekten?

★★★

Tam gülerken, dudağımızın kenarına, gözümüzün bebeğine yapışan hüzünden...

Vicdan azabı çekmeden sofra hazırlamaktan...

Yıkanmaktan, su içmekten ya da dostlarla edilen havadan sudan sohbetten...

Sevdiğimize, çocuğumuza sarılmaktan...

İstediğimiz bir şeyi almaktan...

Gerçekleşse de gerçekleşmese de hayal kurmaktan...

Güzel bir film izlemekten, kitap okumaktan...

İşleri yetiştirme, trafikten kurtulma, vaktinde gideceğimiz yere varma gibi konuları çok büyük mesele haline getirmekten...

Tatil planı yapmaktan...

Aşık olmaktan veya ayrılık acısı çekmekten...

Ergenlik problemleri, yaşlıların tatlı huysuzluklarıyla uğraşmaktan...

★★★

Utanmadan, sıkılmadan sıradan bir insan ömründeki sıradan dertleri, sevinçleri yaşamayamayacak mıyız biz?

Ne kadar daha ezilecek aklımız, ruhumuz üstümüze atılan bu yükler altında?

Daha ne kadar taşıyabileceğiz?

Evlerde artık kalmayan o yüklükler tüm ağırlığı ile iyi insanların vicdanlarında bugün...

Keşke hala ağırlığı yapan yorgan olsaydı, bunca yürek ağırlığı yerine...”