Bir odada dört mum sessizce yanıyordu...

Birinci mum:

“Ben Barış’ım!” dedi...  “Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor...  Artık sönmek üzereyim...”

Ve söndü...

★

İkinci mum:

“Ben akıl ve bilimim” dedi...

“Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum... İnsanlar karanlığı tercih ediyorlar... Kimsenin bana ihtiyacı yok... Yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı...” derken söndü gitti...

★

Üçüncü mum:

“Ben sevgiyim... Ama etrafıma ışık verecek gücüm kalmadı... İnsanlar sevgiye gerek görmüyorlar... Sevgisizlik daha çok egemen...” dedi...

Boynu büküldü, cılızlaştı ve nihayet sessizce söndü...

★

O sırada bir çocuk üç mumun söndüğünü görünce ağladı... Dördüncü mum, yatıştırıcı sesi ile çocuğa ağlamamasını söyledi:

“Ağlama... Korkma, ben yandığım sürece ateşimle diğerleri yeniden yakılabilir ve onlar da aydınlatmaya devam ederler... Benim adım umut...”

Çocuk umut mumunu alıp öbürlerini tutuşturup yaktı...

★

(Unutmuştum, kuzenim Kemal Rastgeldi gönderdi bu hikayeyi...)

Bu günlerde en çok ihtiyacımız olan duygudur; umut...

O söndüğünde, asıl o zaman ortalık kararır... Karanlığa teslim olmaktan başka yapacak bir şey kalmamıştır...

Her şey bitmiştir, çocuk ağlar...

Beklenen bir şey yoktur...

Ne aydınlık...

Ne bir ışık...

★

Oysa aydınlığa ihtiyacımız var...

Dördüncü mum sönmesin...



30 Mart 2018 tarihli yazısı.