-Yaşam kaynağı olan zaman bir varlık kucağıdır.-
Yaşam değerlerimizin başında gelen kaynaklardan biri de zamandır. Ne var ki bilincimizdeki yeri anlamına yaraşır olmadığından iyi kullanmıyor, yararlanmıyor, günlük anlatımda “boşa geçiriyoruz” diyemezsek de hakkını veremiyoruz. Oysa bizim en değerli yaşam hazinemizin biri de zamandır. Çalışırken, dinlenirken, yolculuk yaparken o durumun gerektirdiği duyarlık, çaba ve yararlanma özenini göstermiyoruz.
“Pişmanlık” dediğimiz sonraki durgunluk ve üzüntü davranış yanlışlığının duygusudur.
Diyebiliriz ki “Neyi iyi kullanıyoruz ki zaman konusundaki çarpıklıkları söz konusu ediyoruz?” Zaman, yaşam kucağıdır. Zaman, olanaklar ve açılımlar alanıdır, ufkudur. İnsanlık kaynağıdır.
Toplumsal çalışmalarımızda ve çabalarımızda zamana gereken değeri verdiğimizi içtenlikle savunamayız. Kentlerimizde gezindiğimiz ya da bir sorun ve durum için gidip geldiğimiz zaman çevremize baktığımızda zamanın nasıl kullanıldığını, kimlerin nerede neler yaptığını izlersek görürüz ki oradakilerin uğraşları hiç sayılacak değerdedir. Oyun halk dilinde “ha..hi..” denilen boşluk sözleri zamanı dolduran, hatta karartan belirtilerdir. Gerçeğe bakarsak, neyin değerini yeterince biliyoruz ki zamanın değerini bilelim. Sağlığımızın, olanaklarımızın, yakınlarımızın, dostlarımızın, konumumuzun, günümüzün değerini bilmek kusuru yaşam karanlığımızdır. Akrabalık, arkadaşlık, dostluk, meslektaşlık hem ortamı aydınlatan, hem ilişkileri sıcaklandırıp güvenle dokuyan bağlardır. Yaşamın güzelliği ve tadı ilişkilerin sıcaklığına bağlıdır.
Zaman yaşam hazinesidir. Zaman Tanrı kucağıdır. Zaman varlık ırmağıdır. Zaman güneştir. İyiye kullanmak, yararlanmak, canlıların kendilerine karşı görevleri ve sorumluluklarıdır. Zaman, yaşam kucağıdır. Canlıların kendilerini korumak ve yaşamlarının hakkını, değerini bilmek başlıca sorumluluklarıdır.
Değerbilmezlik onarımı olanaksız olmasa bile çok güç bir boşluk ve kusurdur.