Görüyorum ki siyasetten fena sıkılmışsınız.

Seçimlerden önce kaçırmadığınız tartışma ve haber programlarına bakmaz olmuşsunuz.

Aksatmadan okuduğunuz köşe yazılarını okumak size zül geliyor sanki.

Tayyip Erdoğan’ın, Kemal Kılıçdaroğlu’nun ve diğer siyasi liderlerin ne adını duymak ne görüntülerini görmek istiyorsunuz.

Çünkü hiçbirine güveniniz kalmamış.

Ülkedeki haksızlıklar, antidemokratik uygulamalar, yoksulluk, hayat pahalılığı, yolsuzluklar, adaletsizlikler, yasaklar, gazetecilerin başına gelenler canınızı sıkıyor. Kendinizi tımarhanede yaşıyor gibi hissediyorsunuz.

Ancak o kadar çok yorulmuşsunuz ki “artık yeter” demeye dahi mecaliniz kalmamış.

Bu nedenle kısa da olsa en azından şu bayram günlerinde kaçmak, bir mola vermek, günlerinizi güvendiğiniz, kayıtsız şartsız sevdiğiniz insanlarla huzur içinde geçirmek, güzel bir tatil yapmak istiyorsunuz.

Belki de “nerede o eski bayramlar” diye diye geçmişte yaşadığınız günlere özlem duyuyorsunuz.

★★★

Nereden mi biliyorum?

Ben de aynı durumdayım.

Bu sabah, 40 yıl önceki bir bayram sabahına uyanmayı hayal ediyorum.

Bayram namazına gitmeye hazırlanan Ali Rıza Dedemin bastonuyla bizim yattığımız damın camına vurup, “Deniz, Ediz, Zeko hadi kalkın” dediğini duymayı istiyorum.

Kalkmamak, biraz daha uyumak için ağır yün yorganı başımıza çekip “derin uykuda” taklidi yaptığımız o günün aksine, bu defa tereddütsüz kalkıp dedemin peşine takılırdım diyorum.

10 yaşında bir çocuk olarak, bayram namazından sonra caminin avlusunda bayramlaşan o Ahıska ve Ahılkelek göçmeni yaşlı ve bilge Terekemelerin ellerini öpüp, o değişik aksanlarıyla göç hikayelerini anlatmalarını düşlüyorum.

★★★

Hayalim gerçek olsa, binlerce çocuğa kafkas danslarını öğreten, oyun sırasında ağzıyla attığı bıçaklarla hafızamızda kök salan Bino Dede’ye Mıragol Köyü’nden ayrıldıkları sabahı sorardım. Gece yanlarına gelen Ermeni komşunun “Oradan gitmeyin, kontrol noktası var” diye uyarmasını dinlerdim, bilmem kaçıncı kez.

Dedem, Kura nehrinden geçerken kendilerini yavaşlatıyor diye kundaktaki kardeşlerini Hz.Musa misali nehre bırakmak isteyen akrabalarına nasıl direndiğini anlatırdı belki.

O büyük göçten sonra, yolları bu küçük Anadolu kasabasında kesişen Havetliler, Gulelisliler, Mıragollular birbirlerine takılıp gülerdi herhalde.

Gulelislilere cimri derlerdi mesela.

Mıragollu Metelere “Siz hangel yedikten sonra dama çıkıp ağır bar oynuyormuşsunuz” diye takılırlardı ayrıca.

Havetliler ise kendi hayatlarından pek çıkmamakla eleştirilirdi.

★★★

Neşeli bir cami avlusu sohbetinden sonra eve dönerdik.

Altı köşeli kasketleri, kemer yerine iple bağladıkları pantolonları, lord lastikleri ve içinden yukarı doğru uzanan mesleri, pembe yanakları, gülen gözleriyle üç kardeş, dört kuzen (bizim için yedi dede) dizilirdi kurbanlığın başına.

Ruslara benziyor diye “Pehl-İvan” diye seslendikleri sarı saçlı mavi gözlü oğul (bizim için amca) bir eliyle boğanın boynuzunu tutar, diğer elinin parmaklarını boğanın burnuna geçirirdi. Diğer amcalardan biri boğanın ön ayağına kendir atardı. Derken aynı kendir arka ayaklara da dolanır ve hızla çekildiğinde Pehl-İvan tarafından boynu bükülen koca boğa dayanamaz yere yığılırdı.

İş bitince biz torunlar, kuyumcu titizliğiyle yedi ayrı yere konan etlere çöp atardık.

Hangi dedenin, hangi kuzenin bahtına ne düşerse.

Bize düşen paydan bir parça et kesip son hız tandır damına koşmak ise en sevdiğim bölüm olurdu. O eti güzelce pişirip, o saate kadar oruç tutan ve orucunu kurban etiyle açmayı bekleyen Şamama neneme verirdim.

Bütün bunların ödülü ise davul fırında pişmiş pandispanyadan bir dilim kapmaktı.

★★★

1918’de Anadolu’ya göçerek, Cumhuriyet’in kuruluş yıllarına tanıklık etmiş, köy enstitülerinin, üniversitelerin, “Her fabrika bir kaledir” şiarıyla kurulmuş Sümerbank’ın, Şeker, Sigara, çimento, top, demir çelik, fabrikalarının, PTT’nin, madenlerin ve aklınıza gelebilecek her türlü Cumhuriyet eserinin bir parçası olmuş, Anadolu’ya Cumhuriyet’le kök salmış o kuşakla yollarımızın kesişmiş olması benim için büyük bir şans ve onur.

Eminim sizin de farklı coğrafyalardan gelerek Anadolu’ya kök salmış dedelerinizle benzer hikayeleriniz vardır.

O nedenle, şimdilik bu ruh halinde olsak da kısa süre içinde gerçeklere dönüp, dedelerimizin temelini attığı cumhuriyetin yaşaması, hatta demokrasiyle, huzurla, refahla taçlanması için mücadeleye kaldığımız yerden devam etmek zorundayız.

İYİ BAYRAMLAR!

Kısa bir bayram molasından sonra, 3 Temmuz 2023 Pazartesi günü görüşmek dileğiyle.