“...Yağma düzeni, emekçi sınıfın, yoksul sınıfın çekmek zorunda olduğu düzen. Çünkü birilerinin bir şeyleri alacak çok parası var. Ama paraları çok olduğu için her şeyi kendilerine alıyorlar. Ötekilerin hiç parası yok, tıpkı ‘Yağma’ öyküsündeki topal adam gibi... Alacak hiç bir şeyi yok. Sınıflar arasındaki eşitsizlik ortaya konulmak için ‘Yağma’ yazıldı, öngörü oydu. Öyküde, topal işsiz farkında olmadan değnekçi oluyor ve eline üç-beş kuruş geçince o da kendini yağmaya katıyor. Ama onunki yağma değil aslında. O oraya katıldığı zaman, karanlıkta indirilmiş bir kepengin altında duran adam onu gözlüyor. Topal adamın eline biraz para geçmiş ama kapitalist olmamış elbette. Süprüntü, artık mal yerine, istediklerini zevkle alabilecek. Karanlıktaki adam da onu izliyor; yani yoksulluk sürüyor.”

Toplumcu gerçekçiliğin öykücüsü Adnan Özyalçıner, 24 Nisan 2001’de, “Yağma” kitabını böyle anlatmıştı Evrensel’e verdiği röportajında.

Önceki gün gazeteci dostum Murat Ağırel’in de adı “Yağma” olan kitabını (Kırmızı Kedi Yayınevi) bitirdim.

Ağırel, Sayıştay belgelerindeki yolsuzlukları kuyumcu titizliğiyle inceleyen ve “topal adamlara” aktaran bir gazeteci.

Her sayfada bir “yağma” ya da kelime anlamıyla “Bir kimseye ait olan malı, onun rızası olmadan almak, talan, çapul” eylemiyle yüzleşiyorsunuz.

Örneğin...

Yap-uydur-devret


Yıl 2015...

Ankara Vakıflar Bölge Müdürlüğü ile Ankara Gençlik Hizmetleri ve Spor İl Müdürlüğü
arasında bir protokol imzalanıyor. Bu protokolle, 870 metrekarelik bir binanın 1. ve 2. katlarının Gençlik Merkezi olarak kullanılmak üzere Gençlik Hizmetleri İl Müdürlüğü’ne kiraya verilmesi uygun görülüyor. Buraya kadar “usulen” her şey normal...

Ancak taşınmazın fiili olarak kiracıya teslim edilmemesi nedeniyle aynı kiracı ile 7 Nisan 2015 tarihinde aynı şartları taşıyan, sadece kira bedelinin güncellendiği bir ek protokol imzalanmış. Mezkur protokollerin 4’üncü maddesinde “Kamu kurum ve kuruluşlarına kiralanan taşınmazlar devre konu olamaz” hükmü yer alıyor. Buna rağmen ne mi oluyor?

18 Ocak 2018...

Gençlik ve Spor Bakanlığı Spor Genel Müdürlüğü tarafından idareye yazılan yazı ile söz konusu taşınmazın İnsan Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Vakfı’na kiraya verilmesi için izin isteniyor. Burada sorun ne? “Kamu kurum ve kuruluşlarına kiralanan taşınmazlar devre konu olamaz” hükmü! Bu hüküm değiştiriliyor: “Bu protokol (4. madde) idarenin iznini almak şartıyla devredilebilir.” Söz konusu yer de adı geçen vakfa devrediliyor. Yani “yap-uydur-devret”.

Emniyet raporundaki vakıf


Peki...

Bahse konu olan İnsan Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Vakfı’nın ismi nerede geçiyor? Murat Ağırel, 1988 yılında Milliyet Gazetesi’nin bir manşet haberini bulmuş. Milliyet’in manşeti, “Hizbullah’ın 7 vakfı var”. Habere göre; MGK’nın 28 Şubat 1997 tarihli toplantısından çıkan “irticaya destek veren vakıf çalışmalarının denetlenmesi” isteğinin ardından harekete geçen İstanbul Emniyeti, Emniyet Müdürü Hasan Özdemir’in talimatıyla bir rapor hazırlıyor.



Hazırlanan raporda, İnsan Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Vakfı’nın “Müslüman Gençlik (Yıldız) örgütlenmesine yakın olduğu iddia ediliyor.

Bir not da benden: İnsan Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Vakfı, Kahramanmaraş merkezli büyük depremde, Suriye’de, Afganistan’da ve birçok ülkede “yardım” çalışmaları yapıyor. Bazı bakanların da ziyaret ettiği vakıf 1992’de kurulmuş ve 31 yıldır sahada!

Neyse... “Yağma”yı yine usta öykücü Adnan Özyalçıner’le bitirelim: “Annem akşamları giderdi pazar yerine. Gündüzleri gidenler... Kapital sahipleri bütün iyi, güzel şeyleri topluyor, kendilerine mal ediyorlar. Geri kalan süprüntüler de diğerlerine kalıyor. Az parası olanlara, yoksullara, emekçilere...”